تأثیر میزان سختی کفی کفش بر الگوی هماهنگی و تغییر پذیری در مفاصل پایین تنه در فاز اتکای دویدن

مفاصل و اندام تحتانی بمنظور جذب شوک و کاهش ریسک فاکتورهای مربوط به آسیب های دویدن الگوهای هماهنگ دارند. کفی با درجات سختی متفاوت برای بهینه سازی مکانیک حرکت دویدن به طور گسترده تولید می شود. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر درجات متفاوت سختی(سخت، نیمه سخت و نرم) کفی بر الگوهای هماهنگی مفاصل اندام تحتانی و تغییرپذیری آنها در فاز اتکای دویدن بود. پانزده مرد فعال سالم (میانگین جرم 93/7 ± 13/75 کیلوگرم، قد 39/6 ± 36/174 سانتی متر، سن 10/5 ± 5/24 سال) داوطلب شدند. از آزمودنی ها خواسته شد که با کفی های متفاوت از نظر درجات سختی، قرار داده شده در صندل، در الگو و سرعت کنترل شده بدوند. الگوهای هماهنگی و تغییرپذیری آن در مفاصل اندام تحتانی با استفاده از روش فاز نسبی پیوسته(crp) از داده های خام سینماتیک و سینتیک محاسبه شد. آزمون آنالیز واریانس با داده های تکراری جهت آزمون آماری فرضیات اجرا شد .(p<0.05) نتایج نشان داد که crp در مفاصل مچ و تارسومتاتارسال در 25% اول فاز اتکا در شرایط کفی سخت 95%، نرم 179% و نیمه سخت 220% نسبت به شرایط بدون کفی افزایش یافت.(p<0.001) بعلاوه تغییرپذیری crp در مفاصل مچ و تارسومتاتارسال در شرایط کفی سخت و نیمه سخت نسبت به شرایط کفی نرم در خلال 25% دوم فاز اتکا کاهش یافت (p=0.03). بطور کلی نتایج نشان داد که سختی کفی کفش بر الگوی هماهنگی مفاصل اندام تحتانی اثرگذار است. کفی سخت تغییرپذیری حرکت مفاصل پا را در دویدن با کفش کاهش می دهد و باعث پایداری بیشتر آنها در هنگام دویدن می شود. اگرچه مشخص نیست که آیا این تغییرات می توانند که آسیب های مربوط به دویدن را کاهش دهند یا خیر.